dilluns, de juliol 18, 2011

Intento frustrado / Intent Frustrat

El viernes había de ser un gran día. Ese día tendría que haber ido a registrar mi tercera novela “Fortalessa” pero cuando llegué al parking cerca del registro me di cuenta de que le faltaban tres capítulos al manuscrito. Yo ya había rellenado los impresos correspondientes e iba con mi hermana a quien había arrastrado sin éxito a otra misión esa misma mañana. No sé cuándo podré registrar esa novela pero como aún está en proceso de corrección supongo que puede esperar aunque lleve casi un año haciéndolo.


Por otra parte, creo que el curso que viene tendré más tiempo para escribir i por tanto para terminar proyectos a medias. Eso en cierto modo es genial pero me da lástima tener tan pocas asignaturas en la universidad, hay días que solo iré para hora y media de clase y lo peor es que eso anuncia que se me acaba la carrera. ¿Eso no es motivo de alegría? ¡Claro que sí! Pero pensándolo, no sé qué haré yo sin la universidad, es algo que me encanta y da miedo acercarse al final.

------------------------------------------------------------------------------------------

Divendres havia de ser un gran dia. Aquest dia hauria d'haver anat a registrar la meva tercera novel•la "Fortalessa" però quan vaig arribar al pàrquing a prop del registre em vaig adonar que li faltaven tres capítols al manuscrit. Jo ja havia omplert els impresos corresponents i anava amb la meva germana a qui havia arrossegat sense èxit a una altra missió aquell mateix matí. No sé quan podré registrar aquesta novel•la però com encara està en procés de correcció suposo que pot esperar encara que porti gairebé un any fent-ho.


D'altra banda, crec que el curs que ve tindré més temps per escriure i per tant per acabar projectes a mitges. Això en certa manera és genial però em fa llàstima tenir tan poques assignatures a la universitat, hi ha dies que només aniré per hora i mitja de classe i el pitjor és que això anuncia que se m'acaba la carrera. ¿Això no és motiu d'alegria? És clar que sí! Però pensant-ho, no sé què faré jo sense la universitat, és una cosa que m'encanta i fa por acostar-se al final.

2 comentaris:

Veritas ha dit...

Siempre es difícil afrontar el final de una etapa, pero piensa en las maravillas que te esperan en la siguiente.

Suerte con tus nuevos proyectos ^^

Mireia de No Honrubia ha dit...

Gracias. Espero disfrutar al máximo de lo que me queda de esta primero. Luego ya se verá.